“ഹെയ് വിശാല് കമോണ് ....ഗെറ്റ് ഡൌണ്..ഗുഡ് ബോയ്..ദി ഈസ് യുവര് സ്കൂള്.. ഹൌ ഈസ് ഇറ്റ്?“
“നല്ലാരുക്ക് അമ്മാ”
“വിശാല് ഐ ടോള്ഡ് യു.. ഡോണ്ട് സ്പീക്ക് ദാറ്റ് ലാങ്ഗേജ്ജ്”
“സോറി അമ്മാ”
“നോ സോറി മമ്മി...ടെല്”
ഇത് സ്കൂള് പ്രവേശനങ്ങളുടെ(ഒന്നാം ക്ലാസ്)സമയമാണ്. ബാംഗ്ലൂരിലെ പ്രശസ്തമായ വിദ്യാലയങ്ങളുടെ മുമ്പിലെല്ലാം വാഹനങ്ങളുടെ നീണ്ട വരി കാണാം. വാഹനങ്ങളില് പിള്ളേര്സുമായി ഇറങ്ങുന്ന മാതാപിതാക്കള്... അവരുടെ മുഖത്തുള്ള ടെന്ഷന്... കുട്ടികളുടെ ടെന്ഷന്... അഡ്മിഷന് കിട്ടാതെ മക്കളെ ചീത്ത പറഞ്ഞ് പുറത്തേക്കു വരുന്നവര്. എത്രയെത്ര കാഴ്ചകള്..
ഇത്രയും പറയാന് കാരണം ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ മകനു സ്കൂള് പ്രവേശനത്തിനു ഇന്റര്വ്യൂ (ഭയങ്കരം) ഇന്നായിരുന്നു. പക്ഷേ അഡ്മിഷന് കിട്ടിയില്ല. കാരണം ഇംഗ്ലീഷിനു സ്റ്റാന്ഡേര്ഡ് പോരത്രേ. അപ്പോ പിന്നെ സ്കൂളില് എന്തര് പഠിപ്പിക്കണ് പുള്ളേ എന്നു ചോദിക്കാര്ന്നില്ലേന്നു ഞാന് സുഹൃത്തിനോടു ചോദിച്ചു. ചന്തീലെ ചോപ്പു മാറാത്ത ഇത്തിക്കോളം പോന്ന പിള്ളേര്സിനോടു “കൌണ്ട് ഫ്രം വണ് ടു ഹണ്ട്രഡ്”, “ടെല് എബൌട്ട് യുവര്സെല്ഫ്”, “ഹു ഈസ് ടെക്സാസ് ഗവര്ണര്“ എന്നൊക്കെ ചോദിച്ചാല് വണ്ടറിടിച്ച് നില്ക്കുകയെ വഴിയുള്ളൂ..
ഇവിടെ ചില സ്കൂളുകളില് കുട്ടികള്ക്ക് അഡ്മിഷന് കിട്ടണമെങ്കില് മാതാപിതാക്കള് മാസ്റ്റേര്സ് ആയിരിക്കണമത്രേ?. മാതൃഭാഷ സ്കൂളില് മാത്രമല്ല, വീട്ടിലും പറയാന് പാടില്ല. മാതൃഭാഷ അറിയാതെ നമ്മുടെ സംസ്കാരം എങ്ങനെ പൂര്ണ്ണമായും ഉള്ക്കൊള്ളാന് കഴിയും എന്നുള്ളത് ചിന്തനീയമാണ്.
ഇത്തരം വിദ്യാലയങ്ങളുടെ ഉദ്ദേശ്യശുദ്ധി വളരെ വ്യക്തമാണ്. കുട്ടികളെ ഫില്റ്റര് ചെയ്തെടുക്കുക. അതുവഴി വിജയം നൂറുശതമാനം എന്നത് എല്ലാവര്ഷവും ആവര്ത്തിക്കുക..പ്രശസ്തമാകുക. ഡൊണേഷന് കൂട്ടുക.. ദാറ്റ്സ് ആള്.
ഡൊണേഷന്റെ കാര്യം പിന്നെ പറയുകയേ വേണ്ട. വെറും ഒരു ലക്ഷം. പിന്നെ ട്യൂഷ്യന് ഫീസ്..ട്രാന്സ്പോര്ട്ടേഷന് ചാര്ജ്ജ്...ടൈ ടേബിള് ഫീസ്..എന്നുവേണ്ട കണ്ടതിനൊക്കെ ഫീസ്..
എന്തായാലും ഒരു കാര്യത്തില് സമാധാനമുണ്ട്. സ്കൂളുകളില് പിള്ളാര്ക്ക് മാത്രമെ ഇന്റര്വ്യൂ ഉള്ളൂ. മാതാപിതാക്കള്ക്ക് ഇല്ല. അതെങ്ങാനും ഉണ്ടെങ്കില് ന്റെ പിള്ളാര്ക്ക് ഈ ജന്മത്ത് സ്കൂളില് അഡ്മിഷന് കിട്ടൂല്ല. മാത്രമല്ല എന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് കേട്ട് ചിലപ്പോ വെടിവെച്ചു കൊന്നേക്കാനും സാധ്യത ഇല്ലാതില്ല.
Showing posts with label പ്രതികരണം. Show all posts
Showing posts with label പ്രതികരണം. Show all posts
Monday, December 14, 2009
Wednesday, August 5, 2009
ചൊറയായി മീറ്റ്
ആദ്യമായി ചെറായി മീറ്റിന്റെ സംഘാടകര്ക്ക് അഭിനന്ദനങ്ങള് നേരുന്നു. ഇനിയും ഇത്തരത്തിലുള്ള സൌഹൃദകൂട്ടായമകള് ഉണ്ടാകണം.
ഇനി എന്റെ മനസിലെ ചില സംശയങ്ങള് നിങ്ങള്ക്കായി സമര്പ്പിക്കുന്നു. പലരുമായും സംസാരിച്ചതില് നിന്ന് ഈ സംശയങ്ങള് എനിക്കുമാത്രമുള്ളതല്ലാ എന്നാണറിയാന് കഴിഞ്ഞത്. തുറന്നു പറയാനുള്ള മടികൊണ്ടും, പറഞ്ഞാല് മറ്റുള്ളവര് എന്തു കരുതും എന്നൊക്കെ കരുതുന്ന ഒട്ടേറെ പേര് ഇവിടെയുണ്ട്. ഇത് മീറ്റിനെ എതിര്ത്തുകൊണ്ടുള്ള ഒരു പോസ്റ്റല്ല, മറിച്ച് മീറ്റിനെകുറിച്ചു മാത്രമുള്ള പോസ്റ്റുകളെ കൊണ്ട് അഗ്രിഗേറ്ററുകള് നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നതു കാണുമ്പോഴുള്ള വിഷമം കൊണ്ട് പോസ്റ്റു ചെയ്യുന്നതാണ്.
മലയാളം ബ്ലോഗിങ്ങെന്നാല് കുറെ ഈറ്റും മീറ്റുമാണോ എന്നു ഞാന് സംശയിച്ചു പോകുന്നു. കഴിഞ്ഞ് കുറെ ആഴ്ച്ചകളായി അഗ്രിഗേറ്റര് തുറന്നാല് കാണുന്ന ഏകവാക്കാണ് “ചെറായി“ . വെറും ഒരു ബ്ലോഗേര്സ് മീറ്റിന്റെ പോസ്റ്റുകള് മറ്റു പോസ്റ്റുകളെ ഹൈജാക്ക് ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥ. ഒരു പുതിയ ബ്ലോഗറുടെ കാഴ്ച്ചപ്പാടില് കുറെ ഈറ്റും മീറ്റും അതിനെക്കുറിച്ചുള്ള പോസ്റ്റുകളുമാണ് മലയാളം ബ്ലോഗിങ്ങ്.
ഇതിനു മുമ്പും ഇവിടെ പല ബ്ലോഗേര്സ് മീറ്റ് നടന്നിട്ടുണ്ട്. അതൊന്നും ഇങ്ങനെ കൊട്ടിഘോഷിച്ചിട്ടില്ല. ചെറായി മീറ്റിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പോസ്റ്റിലെ കമന്റ് ശ്രദ്ധിക്കുക
അഭിനന്ദനങ്ങള്.... ചെറായിയെ ബ്ലോഗ് ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കിയ എല്ലാവര്ക്കും അഭിനന്ദനങ്ങള്.... ആശയ ധ്രുവീകരണങ്ങള്ക്ക് അപ്പുറം പരസ്പരം സ്നേഹത്തിന്റെ നൂലുകളാല് ബന്ധിച്ചിടുവാന് ഇനിയും അവസരങ്ങള് ഉണ്ടാക്കുവാന് ചെറായി മീറ്റ് പ്രേരണ നല്കുമെന്നത് ഉറപ്പ്....
ബ്ലോഗ് ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കാന് മാത്രം എന്താണ് അവിടെ സംഭവിച്ചതെന്ന് തലപുകഞ്ഞാലോചിച്ചിട്ടും എനിക്കു പിടികിട്ടിയില്ല. എന്റെ തലയ്ക്കകത്ത് ഒന്നുമില്ല എന്നത് വേറെ കാര്യം
അവിടെ വന്നതിന്റെ ആകെയൊരു ഗുണം കാണാന് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന ചിലരെ കാണാന് സാധിച്ചു എന്നതു തന്നെയാണ്. പോങ്ങുമൂടന്, ചിത്രകാരന്, സജീവേട്ടന്, സുല് തുടങ്ങിയവരെ. മുടിയും ദീക്ഷയുമൊക്കെ വളര്ത്തി പൈജാമയും മുണ്ടുമൊക്കെ ഉടുത്ത് ഒരു തുണി സഞ്ചിയുമായി നില്ക്കുന്ന ഒരു രൂപമാണ് ചിത്രകാരനെക്കുറിച്ച് എന്റെ മനസില് ഉണ്ടായിരുന്നത്. അതുമാറിക്കിട്ടി. പരസ്പര സ്നേഹത്തിന്റെ നൂലുകള് ഒന്നും അവിടെ കണ്ടെത്താനായില്ല എന്നത് എന്റെ കഴിവില്ലായ്മയായിരിക്കാം
ഇനിയെങ്കിലും ഇതിനെ ക്കുറിച്ചുള്ള പൊസ്റ്റുകള്ക്ക് വിരാമമിടുക. സത്യമായും ചെറായി മീറ്റ് ചൊറയായി അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
മലയാളം ബ്ലോഗിങ്ങിന്റെ സുവര്ണ്ണകാലഘട്ടം നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നുതന്നെയാണ് എനിക്കു തോന്നുന്നത്. 2006-2007 കാലഘട്ടത്തില് അഗ്രിഗേറ്ററുകളിലെ ഓരോ ലിങ്കും ക്ലിക്കി എത്തുന്നത് വായനയുടെ ഒരു ലോകത്തേയ്ക്കായിരുന്നു. ഒരിക്കല് പോലും നിരാശപ്പെടേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല. പഴയ പ്രതിഭകള് അപ്രത്യക്ഷമായതും പുതിയ പ്രതിഭകളുടെ അഭാവവും ശരിക്കും ഫീല് ചെയ്യുന്നു.വീണ്ടും വീണ്ടും വായിക്കാന് പ്രലോഭിപ്പിക്കുന്ന കാമ്പുള്ള പോസ്റ്റുകള് കൊണ്ട് അഗ്രിഗേറ്ററുകളെ
നിങ്ങള് വീര്പ്പുമുട്ടിക്കുക എന്നുമാത്രം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാന് നിര്ത്തുന്നു.
വാല്ക്കഷണം: ജുലൈ 26 ചെറായിയില് സംഭവിച്ചത്
1: ഹലോ
2: ഹലോ
1: ഞാന് -- എന്ന ബ്ലോഗറാണ്. ഒരു മാസമേ ആയിട്ടുള്ളൂ ബ്ലോഗറായിട്ട്
2: ഞാന് വിശാലമനസ്ക്കന്. കൊടകരയാണ് വീട്
1: പക്ഷേ എനിക്കോര്മ്മയുള്ള മുഖം ഇതുപോലെയല്ലല്ലോ?
2: അതു ഞാന് തലയില് ആ ചുവന്ന മുണ്ടിട്ടതുകൊണ്ട് തോന്നുന്നതാ
1: പരിചയപ്പെട്ടതില് സന്തോഷം... ഞാന് ഫ്രണ്ട് റിക്വസ്റ്റ് അയക്കാം
2: ശരി ചുള്ളന്..
ഇനി എന്റെ മനസിലെ ചില സംശയങ്ങള് നിങ്ങള്ക്കായി സമര്പ്പിക്കുന്നു. പലരുമായും സംസാരിച്ചതില് നിന്ന് ഈ സംശയങ്ങള് എനിക്കുമാത്രമുള്ളതല്ലാ എന്നാണറിയാന് കഴിഞ്ഞത്. തുറന്നു പറയാനുള്ള മടികൊണ്ടും, പറഞ്ഞാല് മറ്റുള്ളവര് എന്തു കരുതും എന്നൊക്കെ കരുതുന്ന ഒട്ടേറെ പേര് ഇവിടെയുണ്ട്. ഇത് മീറ്റിനെ എതിര്ത്തുകൊണ്ടുള്ള ഒരു പോസ്റ്റല്ല, മറിച്ച് മീറ്റിനെകുറിച്ചു മാത്രമുള്ള പോസ്റ്റുകളെ കൊണ്ട് അഗ്രിഗേറ്ററുകള് നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നതു കാണുമ്പോഴുള്ള വിഷമം കൊണ്ട് പോസ്റ്റു ചെയ്യുന്നതാണ്.
മലയാളം ബ്ലോഗിങ്ങെന്നാല് കുറെ ഈറ്റും മീറ്റുമാണോ എന്നു ഞാന് സംശയിച്ചു പോകുന്നു. കഴിഞ്ഞ് കുറെ ആഴ്ച്ചകളായി അഗ്രിഗേറ്റര് തുറന്നാല് കാണുന്ന ഏകവാക്കാണ് “ചെറായി“ . വെറും ഒരു ബ്ലോഗേര്സ് മീറ്റിന്റെ പോസ്റ്റുകള് മറ്റു പോസ്റ്റുകളെ ഹൈജാക്ക് ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥ. ഒരു പുതിയ ബ്ലോഗറുടെ കാഴ്ച്ചപ്പാടില് കുറെ ഈറ്റും മീറ്റും അതിനെക്കുറിച്ചുള്ള പോസ്റ്റുകളുമാണ് മലയാളം ബ്ലോഗിങ്ങ്.
ഇതിനു മുമ്പും ഇവിടെ പല ബ്ലോഗേര്സ് മീറ്റ് നടന്നിട്ടുണ്ട്. അതൊന്നും ഇങ്ങനെ കൊട്ടിഘോഷിച്ചിട്ടില്ല. ചെറായി മീറ്റിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു പോസ്റ്റിലെ കമന്റ് ശ്രദ്ധിക്കുക
അഭിനന്ദനങ്ങള്.... ചെറായിയെ ബ്ലോഗ് ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കിയ എല്ലാവര്ക്കും അഭിനന്ദനങ്ങള്.... ആശയ ധ്രുവീകരണങ്ങള്ക്ക് അപ്പുറം പരസ്പരം സ്നേഹത്തിന്റെ നൂലുകളാല് ബന്ധിച്ചിടുവാന് ഇനിയും അവസരങ്ങള് ഉണ്ടാക്കുവാന് ചെറായി മീറ്റ് പ്രേരണ നല്കുമെന്നത് ഉറപ്പ്....
ബ്ലോഗ് ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കാന് മാത്രം എന്താണ് അവിടെ സംഭവിച്ചതെന്ന് തലപുകഞ്ഞാലോചിച്ചിട്ടും എനിക്കു പിടികിട്ടിയില്ല. എന്റെ തലയ്ക്കകത്ത് ഒന്നുമില്ല എന്നത് വേറെ കാര്യം
അവിടെ വന്നതിന്റെ ആകെയൊരു ഗുണം കാണാന് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന ചിലരെ കാണാന് സാധിച്ചു എന്നതു തന്നെയാണ്. പോങ്ങുമൂടന്, ചിത്രകാരന്, സജീവേട്ടന്, സുല് തുടങ്ങിയവരെ. മുടിയും ദീക്ഷയുമൊക്കെ വളര്ത്തി പൈജാമയും മുണ്ടുമൊക്കെ ഉടുത്ത് ഒരു തുണി സഞ്ചിയുമായി നില്ക്കുന്ന ഒരു രൂപമാണ് ചിത്രകാരനെക്കുറിച്ച് എന്റെ മനസില് ഉണ്ടായിരുന്നത്. അതുമാറിക്കിട്ടി. പരസ്പര സ്നേഹത്തിന്റെ നൂലുകള് ഒന്നും അവിടെ കണ്ടെത്താനായില്ല എന്നത് എന്റെ കഴിവില്ലായ്മയായിരിക്കാം
ഇനിയെങ്കിലും ഇതിനെ ക്കുറിച്ചുള്ള പൊസ്റ്റുകള്ക്ക് വിരാമമിടുക. സത്യമായും ചെറായി മീറ്റ് ചൊറയായി അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
മലയാളം ബ്ലോഗിങ്ങിന്റെ സുവര്ണ്ണകാലഘട്ടം നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്നുതന്നെയാണ് എനിക്കു തോന്നുന്നത്. 2006-2007 കാലഘട്ടത്തില് അഗ്രിഗേറ്ററുകളിലെ ഓരോ ലിങ്കും ക്ലിക്കി എത്തുന്നത് വായനയുടെ ഒരു ലോകത്തേയ്ക്കായിരുന്നു. ഒരിക്കല് പോലും നിരാശപ്പെടേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല. പഴയ പ്രതിഭകള് അപ്രത്യക്ഷമായതും പുതിയ പ്രതിഭകളുടെ അഭാവവും ശരിക്കും ഫീല് ചെയ്യുന്നു.വീണ്ടും വീണ്ടും വായിക്കാന് പ്രലോഭിപ്പിക്കുന്ന കാമ്പുള്ള പോസ്റ്റുകള് കൊണ്ട് അഗ്രിഗേറ്ററുകളെ
നിങ്ങള് വീര്പ്പുമുട്ടിക്കുക എന്നുമാത്രം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാന് നിര്ത്തുന്നു.
വാല്ക്കഷണം: ജുലൈ 26 ചെറായിയില് സംഭവിച്ചത്
1: ഹലോ
2: ഹലോ
1: ഞാന് -- എന്ന ബ്ലോഗറാണ്. ഒരു മാസമേ ആയിട്ടുള്ളൂ ബ്ലോഗറായിട്ട്
2: ഞാന് വിശാലമനസ്ക്കന്. കൊടകരയാണ് വീട്
1: പക്ഷേ എനിക്കോര്മ്മയുള്ള മുഖം ഇതുപോലെയല്ലല്ലോ?
2: അതു ഞാന് തലയില് ആ ചുവന്ന മുണ്ടിട്ടതുകൊണ്ട് തോന്നുന്നതാ
1: പരിചയപ്പെട്ടതില് സന്തോഷം... ഞാന് ഫ്രണ്ട് റിക്വസ്റ്റ് അയക്കാം
2: ശരി ചുള്ളന്..
Subscribe to:
Comments (Atom)